Valentina Petrovna całe życie mieszkała w swoim przytulnym mieszkaniu, które ona i jej mąż zarabiali uczciwą pracą. Po jego śmierci została sama, ale nie czuła się samotna, bo zawsze myślała, że ​​opiekują się nią dorosłe dzieci i wnuki.

Jednak z biegiem lat postawa bliskich zaczęła się zmieniać. Zamiast dotychczasowej troski i uwagi Walentyna Pietrowna coraz częściej słyszała od nich wskazówki, że zajmuje przestrzeń, którą można wykorzystać na ich potrzeby.

Któregoś dnia dzieci i wnuki zebrały się i powiedziały jej wprost: „Albo przeprowadź się do domu opieki, albo poszukaj dziadka z mieszkaniem”. Te słowa do głębi zraniły Walentynę Pietrowna. Nie mogła uwierzyć, że ci, których kochała i na których zależało jej przez całe życie, teraz chcieli się jej pozbyć. Wnuki nawet nie zastanawiały się, jak bardzo to na nią wpłynie, myśląc tylko o tym, jak szybko udostępnić im mieszkanie.

Ale Walentyna Pietrowna, pomimo swojego wieku, była silną kobietą. Postanowiła nie poddać się presji i została w swoim mieszkaniu, pamiętając, jak kiedyś ten dom był pełen miłości i ciepła. Któregoś dnia przypadkowo spotkała prawnika, który pomógł jej przygotować wszystkie niezbędne dokumenty, aby po jej wyjeździe mieszkanie nie trafiło do niewdzięcznych krewnych. Zdawała sobie sprawę, że do końca będzie bronić swojego prawa do godnego życia.

Czas mijał, a dzieci i wnuki, nie osiągnąwszy celu, zaczęły jej unikać, sądząc, że staruszka nie dożyje długo oczekiwanego momentu. Los jednak postanowił inaczej. Kiedy Walentyna Pietrowna zmarła, okazało się, że swoje mieszkanie przekazała nie bliskim, ale fundacji charytatywnej pomagającej samotnym starszym osobom. Dla jej rodziny był to prawdziwy szok. Wnuki zdały sobie sprawę, że ich chciwość i obojętność obróciła się przeciwko nim, a zamiast dziedzictwa pozostało poczucie straty i żal za swoje czyny.