„Kto się z tobą ożeni? Widziałeś siebie w lustrze, jesteś ogrodowym strachem na wróble!” — słowa męża zagrzmiały, odbijając się echem po całym pokoju.

Żona Anna zamarła w miejscu, jakby oblano ją lodowatą wodą. Te słowa, pełne pogardy i nienawiści, były jak cios w samo serce.

Stała przed nim, nie mogąc wydusić słowa, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszała. Przez dziesięć lat małżeństwa Anna przyzwyczaiła się do drobnych dźgnięć i sarkastycznych uwag, ale po raz pierwszy usłyszała taką zniewagę.

Coś w niej pękło. Świat wokół niej zawęził się do pewnego stopnia, aż jej umysł pochłonęło tylko jedno uczucie – ból. Anna w milczeniu odwróciła się i wyszła z pokoju, próbując powstrzymać łzy, które w każdej chwili mogły popłynąć. Weszła do łazienki i spojrzała na swoje odbicie. Przed nią stała kobieta o zmęczonej twarzy, wyczerpana latami pracy i dbania o dom i rodzinę. Ale czy zasłużyła na takie traktowanie? Jej serce zamarło z żalu, ale w głębi duszy zrodziła się nowa, nieustępliwa determinacja.

Anna zdała sobie sprawę, że nie może już żyć jak wcześniej. Jej cierpliwość się skończyła. Nie mogła dłużej pozwolić sobie na upokorzenie, które jej mąż uważał za normalne. Zdecydowała, że ​​zasługuje na kogoś lepszego. Zebrawszy swoje rzeczy, zdecydowała się wyjechać. Ten krok nie był dla niej łatwy, ale zrozumiała, że ​​to jedyna droga do zbawienia. Potrzebowała nowego życia, w którym doceniłaby siebie i nie pozwoliła nikomu traktować jej jak „straszaka”.

Kilka miesięcy później Anna mieszkała już osobno, robiąc swoje ulubione rzeczy i odzyskując spokój ducha. Nauczyła się na nowo uśmiechać i wierzyć w siebie. Słowa męża już jej nie bolą, bo uświadomiła sobie swoją prawdziwą wartość. Wkrótce jej życie zaczęło się poprawiać i poznała mężczyznę, który naprawdę ją docenił i pokochał za to, kim jest. Anna uświadomiła sobie, że decyzja o wyjeździe była słuszna i mogła rozpocząć nowy, szczęśliwy rozdział w swoim życiu.