Owdowiała matka wielu dzieci poczuła, że życie stało się niekończącym się kręgiem zmartwień i samotności.

Aby poradzić sobie z emocjami i urozmaicić swoje życie, podjęła pracę jako żona na godzinę. Była to odważna decyzja — szansa, by oderwać myśli od smutku i poczuć się potrzebną, nawet jeśli tylko na krótki czas.

Kiedy jednak dotarła do domku, jej serce zaczęło bić szybciej. Kiedy zobaczyła swoje żałobne zdjęcie wyeksponowane w holu, zamarła w szoku. Twarz na fotografii odzwierciedlała jej smutek i stratę, a widok ten wprawił ją w zakłopotanie.

Wokół rozbrzmiewały dźwięki świętowania: muzyka, śmiech, ale nic z tego nie miało znaczenia. Znów poczuła, jak spowija ją całun bólu. Ten dom, który miał być miejscem tymczasowego wytchnienia, nagle przypomniał jej o stracie, o tym, że wciąż jest sama, a wspomnienia o mężu nadal dręczą jej duszę.

Ale w tym momencie, zbierając myśli, zdała sobie sprawę: to była szansa nie tylko na przypomnienie sobie tego, co się stało, ale także na rozpoczęcie nowego rozdziału w jej życiu. Jej łzy wyschły i postanowiła, że nie pozwoli, by żałoba zdeterminowała jej przyszłą ścieżkę.