Serce Gleba bolało, a łzy napływały mu do oczu, gdy pociąg szybko zbliżał się do ostatniej stacji na swojej trasie.

Za oknem migał niebieski pas rzeki, a obok niego jego rodzinna wioska, w której się urodził i dorastał.
Przypomniały mu się słowa ojca, które wcześniej często powtarzał:

„Nie zostawiaj mnie, Głębuszka. Będzie mi ciężko bez ciebie.

Twoja mama odeszła przedwcześnie. A teraz ty też odchodzisz. Zastanów się, synu. Przecież ludzie mówią dobrze — gdzie się urodziłeś, tam się przydasz — prosił ojciec.

Ale Gleb go nie słuchał: „Nie ma mowy, ojcze. Mam dobry, dochodowy biznes. Jak mam go rozwinąć w naszym zaścianku? Nie, muszę jechać do miasta. Ale na pewno cię odwiedzę”.
Syn dotrzymał obietnicy danej ojcu. Przyjechał, ale po 15 latach. I to nie w statusie twardego biznesmena, ale zwykłego skazańca, który przeszedł szkołę życia w strefie, odszedł bez biznesu i pieniędzy.
W głębi duszy jest obrażony i zraniony, że jego młode lata zostały nieodwołalnie spędzone w więzieniu za przestępstwo, którego nie popełnił. Ciąg dalszy w materiale wideo.