Katia, zbyt szczupła i cicha jak na swoje trzynaście lat, z warkoczami splecionymi w dwa ciasne kłębki, stała przy oknie i patrzyła, jak autobus odjeżdża. Jej serce, niczym małe przestraszone zwierzątko, biło w piersi.

Dziewczyna starała się nie płakać, nie zdradzać swoich uczuć, ale łzy same spływały po jej policzkach, zostawiając zimne ślady na skórze.

W autobusie, za brudną szybą, mignęła sylwetka jej ojca. Machnął ręką, jego uśmiech był napięty, jakby mężczyzna chciał ukryć własny smutek. Katia skinęła słabo głową, jej gardło ścisnął ból.

Jej ojciec był na warcie przez długie trzy miesiące. Dziewczyna wiedziała, że musi to robić, że w ten sposób zarabia na ich życie, ale to wcale nie ułatwiało jej sprawy. Tęskniła za nim, za jego ciepłym uściskiem, za jego opowieściami o tym, jak bardzo ją kocha i jak bardzo jest z niej dumny. Teraz, gdy taty nie było w pobliżu, Katerinie wydawało się, że cały świat wokół niej stał się szary i ponury.ciąg dalszy w filmie.