Andrei stał samotnie na cmentarzu w pobliżu grobu, który właśnie został pochowany. Osoby obecne na ceremonii pożegnalnej z jego zmarłą żoną Mariną pojechały już do domu.

I Andriejowi trudno było oderwać wzrok od świeżego kopca ziemi! Mężczyzna westchnął ciężko i usiadł na ławce niedaleko świeżo pomalowanego płotu.

Zaczął przyglądać się licznym wieńcom, które przynieśli krewni i przyjaciele, znajomi i współpracownicy jego zmarłej żony. Andrey spojrzał na tabliczkę z imieniem swojej Marinochki i nie mógł uwierzyć, że jej już nie ma! Nie usłyszy już jej dźwięczącego, donośnego śmiechu, nie obudzi się pod jej delikatnymi dotknięciami, nie przytuli jej w talii.

Ale w naszej dzisiejszej historii najciekawsze rzeczy dopiero się zaczynają!