Związek Radziecki miał inny stosunek do moralności i bardziej rygorystycznych standardów przyzwoitości.

Ale czy dlatego zakazano noszenia krótkich spódniczek? Postanowiliśmy dowiedzieć się, dlaczego to cięcie nie jest powszechne.

Warto zacząć od tego, że na Zachodzie modne stały się krótkie spódniczki. A ze względu na istnienie żelaznej kurtyny trudno było poznać trendy w innych krajach, o których państwo nie chciało mówić.

Oczywiście w kraju były spódniczki mini. Ale używano ich nie w życiu codziennym, ale w zawodach sportowych, na przykład w tenisie czy tańcu.

Oznacza to, że krótkie ubrania miały być postrzegane jako element sportowego stylu życia, a nie jako element mody czy zwłaszcza coś o podtekstach seksualnych. W 1957 roku wszystko zmieniło się w ciągu kilku tygodni, a wszystko za sprawą festiwalu młodzieży i studentów, na który do kraju socjalistycznego zjechali ludzie z różnych stron świata.

Następnie do Moskwy przybyło około 35 000 osób, które oczywiście nie bały się wyrażać swojej indywidualności poprzez ubiór.
Po festiwalu w związku rozpoczął się prawdziwy boom na krótkie spódniczki. Nawet licealiści i absolwenci chcieli wyglądać jak goście z zagranicy, dlatego przeprojektowali mundurki szkolne i skrócili ich rąbek.

Doszło do tego, że administracja szkół zaczęła mierzyć długość spódnic. Jeśli odległość między krawędzią a kolanem przekraczała 10 centymetrów, uczennica spotykała się z surową reprymendą. Potem zaradne dziewczyny zaczęły przerabiać paski, aby po zaciśnięciu paska spódnica stała się krótsza. Nie można było więc pozbyć się tego modowego fenomenu.

Źródło