Samotna staruszka mieszkająca w starym domu na obrzeżach miasta postanowiła wynająć jeden ze swoich pokoi, aby nie czuć się tak samotna i zarobić trochę pieniędzy. Pewnego dnia do jej drzwi zapukał młody mężczyzna, który szukał mieszkania.

Był skromny i uprzejmy, a jej od razu spodobało się jego miłe spojrzenie i spokojny charakter. Staruszka chętnie zgodziła się go przyjąć, ciesząc się, że w domu pojawiło się trochę życia.

Kilka tygodni minęło spokojnie. Młody mężczyzna był cichym i pełnym szacunku lokatorem, zawsze pomagał staruszce w domu, a czasem nawet towarzyszył jej na targu. Ale pewnego dnia, kiedy wróciła z porannych zakupów, staruszka zauważyła coś dziwnego. Drzwi do jej pokoju były uchylone i dochodził z nich dźwięk, który przypominał jej dawno nie słyszaną melodię.

Staruszka ostrożnie weszła do pokoju i zamarła na progu. Zobaczyła młodego lokatora grającego na starym, zakurzonym pianinie w rogu pokoju. Instrument należał do jej zmarłego męża i nikt nie dotykał klawiszy od jego śmierci. Ale młody człowiek nie tylko grał — grał tę samą melodię, którą jej mąż często dla niej grał. Przypomniała sobie, jak tańczyli do tej muzyki w młodości i łzy napłynęły jej do oczu.

Kiedy młody mężczyzna zauważył staruszkę, przerwał grę i z winnym uśmiechem zaczął przepraszać za naruszenie jej prywatności. Ale staruszka, ledwo powstrzymując łzy, podeszła do niego i poprosiła, by kontynuował. W jego grze było tyle ciepła i czułości, że poczuła się tak, jakby jej mąż znów był blisko niej. Ta niespodzianka przypomniała jej szczęśliwe dni i przyniosła do jej serca dawno zapomniane uczucie radości i spokoju. Teraz każdego wieczoru słuchali razem starej melodii, a staruszka nie czuła się już samotna.