„Będziemy mieli wesele, a rano przepiszesz swój dom na moją mamę” – powiedział pan młody spokojnym tonem, jakby to była naturalna kontynuacja ich planów.

Alina zamarła, zdumiona jego słowami. W ciągu zaledwie kilku sekund jej myśli przeszły od szoku do świadomości, że wszystko, co wydawało się prawdziwymi uczuciami i troską, mogło być jedynie kalkulacją.

Pamiętała, jak zawsze mówił o szczerości i miłości, ale teraz jego prośba brzmiała jak rozkaz. Zaskoczona Alina spojrzała mu w oczy, próbując znaleźć choć cień swojej dawnej szczerości, ale zobaczyła tylko zimną kalkulację. W jej duszy zaczęła wrzeć uraza, ale wraz z nią przyszła determinacja. „Wiesz” – powiedziała spokojnie – „ślubu nie będzie. Ale dom pozostanie u mnie”.