Kiedy jej dziadek zmarł, jego wnuczka, Anya, była jedyną osobą, która ciepło go wspominała. Krewni podzielili cały majątek i biżuterię, ale Anya dostała tylko stary dom na obrzeżach wioski, którego wszyscy uważali za niepotrzebny.

„Co z nim zrobisz? To wrak!” — śmiali się wujowie i ciotki. Nie rozumieli, dlaczego dziadek zostawił jej ten konkretny dom, skoro miał w swojej kolekcji o wiele cenniejsze rzeczy.

Anya, pomimo drwin, zdecydowała się odwiedzić dom. Wyglądał na zaniedbany: odrapane ściany, opadający dach i zaniedbany ogród.

Ale gdy tylko przekroczyła próg, poczuła coś dziwnego. Na pierwszy rzut oka wszystko w środku było zwyczajne — stare fotele, regały pokryte kurzem. Ale za jedną z szafek odkryła ukryte drzwi, których nigdy wcześniej nie zauważyła. Serce zabiło jej mocniej, gdy drzwi otworzyły się z nagłą łatwością.

Za drzwiami Anya znalazła przestronny pokój, zupełnie inny od pozostałych. Wszystko wyglądało tak, jakby zostało ukryte przed wszystkimi celowo. Na środku stała starożytna skrzynia z misternymi rzeźbieniami.

Otworzyła ją, a w środku znajdowało się wiele cennych przedmiotów: rzadkie monety, starożytna biżuteria i papiery na duże działki. Nagle wszystko ułożyło się na swoim miejscu — jej dziadek zostawił jej ten dom nie bez powodu. Wiedział, że to właśnie ona będzie w stanie odkryć jego sekret.

Kiedy Anya wróciła do swoich krewnych, postanowiła nie mówić im od razu o znalezisku. Wciąż żartowali z jej „wraku”, ale teraz jej to nie obchodziło. Wiedziała, że dziadek zostawił jej nie tylko bogactwo materialne, ale także ważną lekcję: nie wszystko, co cenne, można zobaczyć od razu.