• Co skłania Cię do myślenia, że ​​skoro mieszkanie jest Twoje, to powinieneś w nim mieszkać?
• Igor, musisz przemówić żonie do rozsądku — jesteśmy jedną rodziną! – Polina Iwanowna odezwała się pilnie do telefonu. – Rozumiem, że się myliłem. Ale Alena też powinna mnie zrozumieć. Nie miałem innego wyboru.

Po wysłuchaniu odpowiedzi kobieta westchnęła.

„Synu, nie bez powodu mówią, że kto pamięta starego, zniknął mu z oczu” – kontynuowała Polina Iwanowna. – Mam prawo widywać się z wnuczką! To także moja krew.

Najwyraźniej jego argumenty nie zrobiły wrażenia na matce Igora, gdyż przy kolejnej jego odpowiedzi zrobiła minę niezadowoloną.

• Wiesz, nie spodziewałem się od ciebie takiej zdrady! – wypaliła kobieta. „Zapomniałeś, że przez całe życie starałem się nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla ciebie”. Igor… Co masz na myśli, mówiąc, że już do ciebie nie zadzwonię? Czy jesteś szalony? Igor?!

Jednak syn przerwał rozmowę, a Polina Iwanowna ze złością odrzuciła telefon na bok.

• Niewdzięczny drań! — powiedziała. — No cóż, nie ma problemu, będę mieszkał sam.

Po namyśle kobieta ponownie wzięła telefon i powiedziała mu.

„Twoja Olechka zapyta, dlaczego wszystkie dzieci mają babcie, ale ona nie”. Co odpowiesz?

Kobieta machnięciem ręki poszła do kuchni, aby zaparzyć herbatę. Znowu poczułam pulsowanie w skroniach.

„Widocznie napięcie znów wzrosło” – pomyślała Polina Iwanowna. „Cholerna pogoda.”

Włączyła czajnik na kuchence i usiadła na pobliskim stołku, czekając, aż woda się zagotuje. A potem nagle nastała ciemność.

• Igor, nie możesz znaleźć sprawiedliwości dla swojej żony? — Polina Iwanowna wyrzucała synowi wkrótce po ślubie. „Nie rozumiem tego głupiego uporu”. Jestem już stary — oczywiście potrzebuję pomocy w domu i nie tylko.

„Mama, Alena i ja zdecydowaliśmy o wszystkim” – odpowiedział stanowczo Igor. „Jesteś zdrowy jak koń i potrafisz o siebie zadbać”. Ale chcemy żyć niezależnie, zwłaszcza jeśli jest taka możliwość.

— Od niepamiętnych czasów mąż sprowadzał żonę na swoje terytorium, a nie odwrotnie! – Polina Iwanowna nie poddała się. – Nie wstyd ci, że jesteś Primakiem?

„To XXI wiek, mamo” – Igor uśmiechnął się szeroko. – Od dawna nikt nie trzyma się żadnych konwencji. OK, dzięki za herbatę. Muszę iść.

Rozmowa odbyła się w kuchni. Igor wstał i wyszedł, zostawiając na stole prawie nietknięte ciasto, które Polina Iwanowna celowo upiekła właśnie na tę rozmowę. Z irytacją zauważyła, że ​​syn prawie nie dotknął smakołyku, ale był to jego ulubiony placek rybny i zawsze powtarzał, że nikt nie umie go zrobić tak jak jego mama.

Po ślubie Igor zmienił się zauważalnie, ku niezadowoleniu Poliny Iwanowna, która była pewna, że ​​​​ma całkowitą kontrolę nad swoim synem. Jego małżeństwo, które sama uważała za niesamowity sukces, wkrótce stało się jej największym rozczarowaniem.

W końcu Igor wziął pannę młodą z mieszkaniem, także przyszłego lekarza, a nawet sierotę. Czy to nie jest szczęście? Cała trójka mogłaby tak ładnie żyć, mając dodatkowy dochód. Ale nie, młodzi ludzie postanowili żyć osobno i najwyraźniej nie zamierzali zwracać szczególnej uwagi na Polinę Iwanownę.

Byli pełni swoich planów.

Alena nadal uczyła się w szkole medycznej, co zajęło dziewczynie dużo czasu. Wieczorami pracowała jako barista w kawiarni. Dochód nie był tak duży, ale jednak. Ale sam Igor zarobił całkiem przyzwoicie. Ale teraz główne dochody wydawał na żonę, a nie na matkę, jak to miało miejsce wcześniej, kiedy uwielbiał rozpieszczać Polinę Iwanownę drogimi prezentami, nadmorskimi kurortami i wycieczkami do restauracji, do której teraz chodził z żoną.

Ale mógł zabrać ze sobą matkę, czyż nie szkoda? Jaki rodzaj romansu? Rodzina to jedno…

Polina Iwanowna strasznie tęskniła za swoim poprzednim życiem wraz z synem, który pocieszał ją po śmierci drugiego męża. Następnie Igor wyprowadził się z wynajętego mieszkania i wrócił do matki. I starał się nie przypominać mu, że w wieku 18 lat musiał opuścić dom, właśnie z powodu jej drugiego małżeństwa.

W ogóle nie dogadywali się z ojczymem i to właśnie jej syn Polina Iwanowna poprosiła syna, aby wyszedł ze swoimi rzeczami. Z tego powodu przez długi czas nie kontaktowali się ze sobą. I dopiero po śmierci ojczyma Igor zgodził się odwiedzić rodziców. A kiedy zobaczyłem jej stan, całkowicie się do niej wprowadziłem. Przynajmniej dopóki nie otrząsnie się z żałoby.

Polina Iwanowna często wspominała ten wspaniały okres.

A potem w życiu Igora pojawiła się Alena, która po śmierci rodziców mieszkała samotnie w dwupokojowym mieszkaniu. Z jakiegoś powodu Polina Iwanowna, która już przyzwyczaiła się do obecności syna w swoim życiu, była pewna, że ​​przyprowadzi do niej swoją żonę.

• A ja wynajmę mieszkanie! – radośnie powiedziała Igorowi. – I będę mieć własne, bardzo przyzwoite dochody.
• Mamo, czy nie zapomniałaś, że mieszkanie należy do Aleny? – Igor był zaskoczony.
• I co? Ma teraz w tobie dość bogatego męża” – powiedziała Polina Iwanowna. „I jestem gotowy zastąpić jej matkę”. Jesteśmy teraz jedną rodziną.

Polina Iwanowna ostatnio coraz częściej używa argumentu o „jednej rodzinie”. Igor cały czas próbował przypomnieć matce, jak kilka lat temu zapomniała o tym fakcie, podejmując decyzję o nowym mężu. Ale za każdym razem zbierałam się w sobie.

Kobieta nie zamierzała rezygnować ze swoich pragnień, a w jej głowie zrodził się plan…

„Igoriosza, przyjdź dzisiaj do mnie” – poprosiła Polina Iwanowna słabym i żałosnym głosem. — Coś mi nie pasuje. Wcale nie dobrze…

„Mamo, wezwij pogotowie” – powiedział zmartwiony Igor.

• Po co? Może to tylko jakiś nonsens i na próżno będę zawracał głowę brygadzie. Może twoja Alena będzie mnie obserwować?

Nowożeńcy przybyli wieczorem, a Alena zauważyła, że ​​​​jej teściowa ma wysokie ciśnienie krwi. Młoda kobieta sama poszła do apteki i kupiła niezbędne leki. Ale następnego dnia sytuacja się powtórzyła, choć Polina Iwanowna przysięgła, że ​​uczciwie wypiła wszystko, co jej przepisano i kupiono. Trwało to cały tydzień, a Polina Iwanowna zaprosiła młodych ludzi, aby na razie zamieszkali u niej.

„Boję się, może dostanę zawału” – płakała kobieta. — I jestem zupełnie sam. Nie będzie nawet kto wezwać karetki.

Po konsultacji Igor i Alena zgodzili się.

Mieszkanie teściowej było trzypokojowe, więc nie groziło im przepełnienie. Obaj byli pewni, że nie będą się ruszać długo. Ale pomimo wszystkich wysiłków synowej Polinie Iwanowna nie spieszyła się z powrotem do zdrowia. Dziewczyna zastanawiała się, co zrobiła źle. Wielokrotnie nalegała, aby teściowa trafiła do szpitala, lecz ona stawiała opór.

„Domy i ściany leczą” – upierała się Polina Iwanowna.

„Jak widać, nie leczą” – kłóciła się z nią Alena. – Polina Iwanowna, podejmujesz duże ryzyko.

„Dopóki tu jesteś, jestem spokojna” – zapewniła swoją synową. – To nawet sprawia, że ​​czuję się lepiej.

Stopniowo Polina Iwanowna przeniosła znaczną część prac domowych na Alenę. Moja synowa musiała rzucić pracę w kawiarni, żeby być na bieżąco ze wszystkim.

• Co zrobię? – Polina Iwanowna wzruszyła ramionami, słysząc twierdzenia syna. – Sama widzisz, w jakim jestem stanie.

Polina Iwanowna wiedziała, że ​​​​matka jej synowej zmarła w wyniku kryzysu nadciśnieniowego, a jej śmierć w dużej mierze popchnęła dziewczynę do wyboru zawodu. Często w rozmowach z Aleną teściowa próbowała nazywać ją „córką” i ze smutkiem mówiła, że ​​gdyby nie ona, sama Polina Iwanowna dawno by umarła. Kobieta wykorzystała cały arsenał manipulacji, jaki tylko mogła.

---

I wtedy Alena podsłuchała rozmowę telefoniczną z teściową, podczas której omawiała z kimś warunki wynajmu mieszkania. Ze zdumieniem dziewczyna usłyszała swój własny adres. Kiedy pojawiła się jej synowa, Polina Iwanowna pospiesznie przerwała rozmowę.

• Polina Iwanowna, dobrze słyszałem? Zdecydowałeś się wynająć moje mieszkanie? – zapytała Alena.

„Moja dziewczynka nadal stoi bezczynnie” – powiedziała teściowa. – A dodatkowe pieniądze mi nie zaszkodzą.

• Do ciebie? – synowa była jeszcze bardziej zaskoczona. — Czy to w porządku, że mieszkanie jest moje?
• Co skłania Cię do myślenia, że ​​skoro mieszkanie jest Twoje, to powinieneś w nim mieszkać? — powiedziała chłodno teściowa. – Zapewniam Ci mieszkanie, więc mogę ubiegać się o dochód z Twojego mieszkania.

Alena nie mogła uwierzyć własnym uszom.

„Słuchaj, ale wszystko idzie tak dobrze” – zaczęła ją zapewniać teściowa łagodniejszym tonem. — Źle ci tu? A ty? Czy jesteś biedny? Igor doskonale zapewnia nam obojgu. A ja zaoszczędzę pieniądze z wynajmu Twojego mieszkania. Kupimy daczę za miastem, pojedziemy nad morze… Będzie nam bardzo miło we troje…

Podczas swojego monologu Polina Iwanowna wcale nie wyglądała na chorą. Alena zdała sobie sprawę, że jej teściowa oszukuje. Młoda kobieta zadzwoniła do męża i wszystko jej opowiedziała. Kiedy Igor wrócił do domu, wspólnie przeprowadzili rewizję, podczas której znaleźli lek podwyższający ciśnienie krwi. Najwyraźniej to z jego pomocą teściowa utrzymała swój „chory” stan.

Jeszcze tego samego dnia para wróciła na swoje miejsce.

Żadne namowy i prośby Poliny Iwanowny nie zrobiły na nich wrażenia. Igor tylko od czasu do czasu odbierał telefony od matki, aby dowiedzieć się, czy żyje i ma się dobrze. Raz na dwa, trzy dni, nie częściej. Żyli tak przez trzy lata. O wzajemnych wizytach oczywiście nie mogło być mowy.

Igor i Alena mieli córkę, której Polina Iwanowna nadal nie widziała osobiście, tylko ze zdjęć, które wysłał jej syn, chociaż aktywnie próbowała poprosić o bycie nianią.

„Dziękuję, damy sobie radę” – odpowiedział jej sucho Igor.

Synowa w ogóle się z nią nie komunikowała…

Kobieta obudziła się na podłodze.

Nie wiedziała, jak długo tak leżała. Po pewnym czasie Polina Iwanowna zdała sobie sprawę, że nie czuje lewej ręki. Próbowała wstać, ale nie mogła. Kobieta przypomniała sobie, że telefon został w pokoju i zdała sobie sprawę, że w jej obecnym stanie nie ma możliwości się do niego dostać.

Igor odnalazł ją dopiero trzy dni później. Mężczyzna zaniepokoił się, że jego matka uparcie nie odbiera telefonów.

„Jesteś pewien, że to nie jest jej kolejny występ?” – zapytała kpiąco Alena.

„Możliwe, ale i tak sprawdzę” – powiedział mąż i po pracy poszedł do matki.

Polina Iwanowna żyła, ale w bardzo poważnym stanie. Kobieta miała udar i stracono cenny czas na szybkie podjęcie działań. Polina Iwanowna została sparaliżowana. Najprawdopodobniej poważnie i na zawsze.

Alena i Igor długo omawiali obecną sytuację i możliwości wyjścia z niej. Naturalnie Igor nie chciał zlecać opieki nad obłożnie chorym i prawie unieruchomionym pacjentem swojej młodej żonie, która była już zajęta opieką nad córką. Samo rzucenie pracy też nie było najlepszym pomysłem.

Polina Iwanowna została umieszczona w całkiem dobrym, choć niezbyt tanim ośrodku, który zajmował się właśnie takimi pacjentami. Aby opłacić opiekę matki, postanowili wynająć jej mieszkanie. Igor i Alena czasami odwiedzali Polinę Iwanownę, a ona w końcu poznała swoją wnuczkę. Jednak ta chwila nie sprawiła jej szczególnej radości.

Źródło